知命灰心况宠名,故求穷僻守孤城,
举头但对青山色,近听唯闻绿水声。
猜你喜欢
海国偶行眺,悽悽感物华。春分犹有雪,寒食尚无花。
村落四五里,爨烟三两家。荒林翳斜日,处处闹归鸦。
赍芝自可侑仙斟,忌把鲜肥俗味侵。羹莼鲙鳞清浊混,季鹰犹未是知音。
御苑春何早,繁花已绣林。笑迎明主仗,香拂美人簪。
地接楼台近,天垂雨露深。晴光来戏蝶,夕景动栖禽。
欲托凌云势,先开捧日心。方知桃李树,从此别成阴。
独立搔头晓未梳,喜看童仆理园蔬。汉儒不悟真消息,却下帘帷只读书。
倦客心情,况遇着、秋院捣衣时节。
惆怅侧帽垂鞭,凝情伫寥泬。
三间寺、水窗斜闭,一声磬、林香暗结。
且啜茶瓜,休论尘世,此景清绝。
询开士、杖锡何来?奈师亦江东旧狂客。
惹起南朝零恨,与疏钟呜咽。
有多少、西窗闲话,对禅床、剪烛低说。
渐渐风弄莲衣,满湖吹雪。
瓦瓶侧畔设蒲龛,纵有推敲紧闭庵。
何庾诸人俱谢去,只饶和靖作同参。
持节来时初有雁。十万人家春已满。龙标名第凤池身,堂阜远。江桥晚。一见湖山看未遍。
障扇欲收歌泪溅。亭下花空罗绮散。樯竿渐向望中疏,旗影转。鼙声断。惆怅不如船尾燕。