孩儿立志出乡关,
学不成名誓不还。
埋骨何须桑梓地,
人生无处不青山。
猜你喜欢
春分雨脚落声微,柳岸斜风带客归。
时令北方偏向晚,可知早有绿腰肥。
世间离恨何时了。不为英雄少。楚歌声起霸图休。玉帐佳人血泪、满东流。葛荒葵老芜城暮。玉貌知何处。至今芳草解婆娑。只有当时魂魄、未消磨。
鹊噪空庭晓,霜明百尺楼。连耞响晴日,遗穗落平畴。
黄菊疏篱晚,丹枫别岸秋。怡情有底计,开瓮玉蛆浮。
余客竹州三年,颇有彭泽东篱之好。
古人亦谓菊独以秋花傲兀于摇落之后,非霜下之杰乎?昔
年曾赋《对菊》之歌,老兴未已,复作《菊田》一首,以
纪岁月耳。
摇落西风已怆然,金蕤月朵为谁妍?人间无地安花宅,洲
上于今有菊田。
晚岁拟寻甘谷老,颓龄幸值傅延年。
落英餐尽秋香骨,许我飞行作地仙。
奔走黄尘小说归,诸郎坚坐各能诗。略无梦去寻消息,谩有书来道别离。
但得阮公连月醉,不嫌王湛半生痴。遥知共饮北窗下,自胜乌衣全盛时。
閒门绝尘鞅,松栝皆肺肺。
言忘见道真,静极闻天籁。
野菜宁加糁,山衣或无带。
此心苟不欺,贫贱亦何害。
恁倚东风远映楼。流莺窥面燕低头。暇须瘦影纤纤织,龟背香纹细细浮。红雾敛,彩云收。海霞为带月为钩。夜来卷尽西山雨,不着人间半点