征帆斜挂雨余天,汀草洲芦断复连。人语疏灯村背水,江飞孤鹜月如烟。
藜蒿味淡还强饭,书剑装成待熟眠。料得兰闺莲漏永,行程暗卜绮窗前。
猜你喜欢
门隔花深旧梦游,夕阳无语燕归愁。玉纤(xiān)香动小帘钩。落絮(xù)无声春堕泪,行云有影月含羞。东风临夜冷于秋。
那道门隔着深深的花丛,我的梦魂总是在旧梦中寻游,夕阳默默无语地渐渐西下。归来的燕子仿佛带着忧愁,一股幽香浮动,她那纤纤玉指扯起了小小的帘钩。坠落的柳絮静静无声,春天的泪滴在飘零,浮云投下了暗影,明月含着羞容,东风降临此夜,竟觉得比秋天还冷!
译赏内容整理自网络(或由匿名网友上传),原作者已无法考证,版权归原作者所有。
本站免费发布仅供学习参考,其观点不代表本站立场。
玉纤:纤细洁白之手。
本词为感梦之作。全词描述梦境寻游情侣及离别之痛。“门隔”三句写梦游深闺情景。“旧梦”二字暗示词人梦游情侣居处已非一次,故言“旧”,正见其对情侣魂牵梦绕之眷怀深挚。“夕阳”句以燕归于夕阳黄昏之际,旧巢难觅,渲染一层暗淡气氛。“玉纤”句写词人来到情侣闺阁,她伸手为自己掀开帷帘相迎。下片写梦中离别。“落絮”句写词人与情侣离别时,正是暮春柳絮愁寂无声,冷雨淋漓如堕泪,既写离别时凄冷氛围,又象征了情侣执手相看泪眼,无语凝噎之状。“行云”之云影暗淡,遮住明月而月光朦胧,仿佛明月含羞。结句实为“情余言外,含蓄不尽”(《白雨斋词话》),显然,春冷于秋是艺术的错觉,在此展示的却是词人的一片真情。
束书屏迹住山中,白发苍颜见老翁。门外黄尘深似海,一家桃李自春风。
番黎素无知,浑噩近太古。祇为巧伪引,讼争亦肆侮。
睚眦动杀机,其心将莫禦。所幸弗联属,社社自愚鲁。
太上用夏变,衣冠与居处。使彼忘为番,齐民消党羽。
其次俾畏威,罔敢生乖迕。无虐无令傲,服劳安作苦。
恩胜即乱阶,煦嘘鼠为虎。所以王道平,不为矫枉补。
举体露堂堂,十分无挂碍。千圣不能传,万灵咸顶戴。
拟欲共商量,开口百杂碎。
几日西清昼掩屏,绿尘幽藓遍闲厅。
病中事少翻嫌健,醉里愁多只愿醒。
误响閤铃飞夜鹊,偶摊书卷落秋萤。
萍踪已办东南别,风雨长更各自听。
恩袍出挂壮禅诽,试问何人达此机。
船子夜来亲下钓,碧潭明月有馀辉。
武夷之山高崔嵬,武夷先生贤矣哉。山中高卧似孤竹,颜苍节劲清无埃。
吾君养老过西伯,不远千里归乎来。胸中万卷可医国,首荐廊庙真人才。
人言朝奏暮必逐,天颜独为忠言开。崇文三馆不浪辟,端为天下收奇瑰。
平时论议即涵养,富贵岂以三缄媒。西京老儒作符命,苍黄投阁良可哀。
何如皇朝有欧范,开口不惮干霆雷。先生学力到前辈,一时盛事光麟台。
宸衷宵旰急忠谠,伫观前席延邹枚。先生掉头竟不往,扁舟自载高风回。
道山游从尽英隽,顾我晚进宁容陪。梅花满枝柳弄色,赋诗送别同衔杯。
吾庐三径亦荒草,松菊怪我何迟徊。