大江东去绕金山,坡老当年此往还。一曲铜琶歌水调,千秋玉带镇禅关。
雄才脱略疑青兕,春梦浮沈付白鹇。等是鸿泥留爪迹,那堪尘土对愁颜。
粥鼓浑疑战鼓频,寒潮落日大江滨。中兴事业开名将,半壁江山仗美人。
何物书生轻扣马,至今遗像尚骑麟。閒僧指点黄天荡,付与渔樵话劫尘。
猜你喜欢
一雨千红尽,春风奈老何。
暝云含楚思,新涨动吴波。
天地端倪出,朝廷俊杰多。
马蹄江上路,吾意独蹉跎。
秋月既虚明,禅心亦清净。心月两无亏,炯然大圆镜。
流光烛万物,万物咸鲜莹。倒影入千江,千江悉辉映。
情尘苟不扫,倏忽迷真性。所以学道人,于此分凡圣。
视身等虚空,无得亦无證。伟哉寒山翁,与汝安心境。
一丛绿凤尾含烟,径尺红英晓更鲜。曾见画归丹禁里,太湖石后粉墙前。
百尺纶竿俯碧流,危阑天半夕阳愁。山灵似识携家意,十里鱼龙送客舟。
高秋犹报束书归,千里何时试骏蹄。未必红瑜终抱璞,祇缘文锦各成机。
青霄旧路还鸿渐,云厦谁家却燕飞。潜德未涯吾已老,清门须尔有光辉。
北马又经山,传闻顷刻閒。
山将身坐断,家有梦飞还。
吞哭自怜甫,忍饥谁念颜。
真成伤箭鸟,翼翼怕虚弯。
江流渺渺风吹浪,驿路迢迢雨作泥。好把金章换蓑笠,故山深处把锄犁。