自怜同小鸟,到处觅枝栖。雪冻堆驴背,冰坚砌马蹄。
层云分上下,晓日辨东西。怯冷三分酒,沉沉醉似泥。
猜你喜欢
古时明月碧霄间,曾照鸾舆幸蜀还。御座乍空三殿远,朝仪暂歇六更闲。
马屯腥雾彤墀坏,莺哭冤春玉户关。苦是年年归旧燕,绕檐偷语问龙颜。
孤臣去国四经春,迹远安知罪尚新。
蚤亦曾讥秦氏者,晚为与议濮园人。
懒笺光范干时宰,且伴田家赛社神。
醉倒不能愁世事,倩他烟柳替含颦。
吴王铸剑成,自谓古难比。
试之高山巅,石裂断横理。
那无昔时人,相逢干将里。
故宫中白日长,春风野田百草香。
之子之东洛,囊中有偈新。红尘谁不入,独鹤自难亲。
定鼎门连岳,黄河冻过春。凭师将远意,说似社中人。
玄草何如执戟郎,高斋终日坐清凉。燕台乍解双龙剑,汴水重游两鬓霜。
久客岂堪闻落水,故人相见把垂杨。赋才寂寞谁能荐,犹愧含香入建章。
最喜桃花春雨足。晓来手自分篱菊。流水潺瑗鸣涧曲。
惊飞瀑。荷钱叠水纹成縠。
一院落红飞燕蹴。迸泥笋长琅矸竹。好鸟看看来布谷。
声声促。樱桃豌豆同时熟。
落叶随飞鸟,疏砧答暮蝉。
悠悠戍楼角,悽切万家传。