衾中起卧两惶惶,奈汝羁怀不可降。收作梦魂才一点,散于夜色复千方。
遥思矮屋空山里,旧有斜窗断烛光。今夜此光驰万里,迢迢来照鬓髯长。
猜你喜欢
云生必在山,风吹云不住。鸟栖必在林,枝摇鸟亦去。
人生云与鸟,安得长相聚。汝去我尚留,我愧不如汝。
去留匪自繇,感此泪如注。
都护春游锦缆开,紫骝閒在夕阳台。升平不作军中乐,载得琵琶水上来。
归舟古渡头,水急沙力薄。参差水竹中,石头何磊落。
高浪见渔翁,肤黑发益白。尽日守缯缴,交谈见素朴。
称彼读书人,云是游仙客。家住河上村,近亦走风鹤。
天不眷微生,难以事耕凿。膝边两小儿,食鱼弃鱼骼。
岂知翁力竭,十缯九不获。世路多艰虞,人生苦缠縳。
万事可镜心,兹游信行乐。
看山独行归竹院,水绕前阶草生遍。
空林细雨暗无声,唯有愁心两相见。
三间茅屋陋无人,聊著投荒罪垢身。
此地相逢应有数,他年重见复何因。
雅骚我岂堪嘉赠,逸足君宜据要津。
更把一尊当雨霁,坐看冰鉴拓秋旻。
中夜治舟楫,越海远游遨。游遨将何为,万宝聚岩坳。
珊瑚七尺余,珠树罗蓬蒿。持之向中国,可以金张豪。
出门忽不乐,欲进心恒慅。但恐蛟龙怒,骨肉沦波涛。
人生亦有命,圣贤莫能逃。遗穗尚可拾,言归卧林皋。
齐城七十何彬彬,国风阔达多才人。田横海岛五百士,孟尝门下三千宾。
当年义气振四海,至今作者犹殊伦。陈生遇我燕台下,鸿翔凤举惊青春。
回鞭走马复东去,落花飞絮悲行尘。我欲因之向历下,华峰一访平生亲。
笑骑天门双紫麟,周揽豪杰同逡巡。上朝玉帝泰岳顶,下见群仙沧海滨。
丹砂入口生羽翼,呼吸日月存元神。惜哉此志未易遂,送君伫立空沾巾。