晓爱山气清,晚爱山烟苍。日夕常在山,遂与山相忘。
相忘忽相忆,忆我山中客。松扉轻叩声,或恐惊栖翼。
猜你喜欢
披荆踏石访山友,野鸟惊人闹枯柳。牧童为我通姓名,一笑相迎鹤发叟。
结茅倚岩屋数间,尘埃辟易不用帚。竹厨贮书罗四五,土壁黏碑分左右。
山中新醅未堪压,携手邀我沽村酒。床前尚有著残棋,忘记四围关户牖。
日斜扶醉同归来,但见黑白子纷纠。猕猴树上周章走,莫是此曹来动否。
遥闻捣药声,知有幽人家。
相寻欲无路,又隔一豀花。
商周去不还,盛哉汉唐宋。
苏公本天人,谪堕为世用。
太平极嘉佑,珠玉始包贡。
公车三千牍,字字岌飞动,气力倒犀象,律吕谐鸾凤。
天骥西极来,矫矫不受鞚。
飞腾上台阁,废放落云梦。
至宝不侵蚀,终亦老侍从。
晚途迁海表,万里天宇空,岂惟骑鲸鱼,遂欲跨螮蝀。
心空物莫挠,气老笔愈纵。
秕糠郊祀歌,远友清庙颂。
我生虽後公,妙句得吟讽。
整衣拜遗像,千古尊正统。
双燕复双燕,去岁春明江上见。今年知我在网罗,飞飞万里来相唁。
忽似天涯绝域中,跫然骤得逢亲串。支颐强起暂为欢,抚事哀歌泪如霰。
吁嗟我生太荼苦,羽毛摧剥饥肤贱。鸿雁高翔那肯顾,鹡鸰梦断空凝盼。
东风夜夜吹归心,故园桃李开应遍。燕兮少留听我语,狱吏虽苛不嗔汝。
长安挟弹多少年,汝今衔泥向何处。楚馆吴宫久寂寥,野花烂漫萦遗础。
翡翠楼头许暂栖,恐妨思妇梦金闺。荡子从军去不返,年年芳草春萋萋。
碧纱窗外霏霏雨,恨杀南飞乌夜啼。
刘君东鲁才,颇能䆒经传。时方浑九流,发愤焚笔砚。
久客梁宋间,落落无所见。弃家走关中,自结三秦彦。
便居公瑾宅,直上高堂宴。忆昨出门初,朔风洒冰霰。
独身跨一驴,力比苍鹰健。崎岖上太行,彳亍甘重趼。
一过信陵君,下士色无倦。赠别宝刀装,宾僚陪祖饯。
麾楫渡蒲津,骏马如奔电。上下五陵间,秦郊与周甸。
花残御宿苑,麦秀含元
横空纵我眼,列岫展天末。青苍一幅披,秀色不可割。
中有度世人,光景坐超忽。还欲招之游,山心话饥渴。
白云来悠然,高鸿向空没。
始则求人信,有知有不知。
既而求自信,人或多知之。
今我不求信,何人更起疑。
无可无不可,安往不熙熙。