黯淡堪悲,迷离欲化。除非宋玉能描画。苕苕疑有复疑无,寒生毛发教人怕。
古冢磷飘,荒阶雨打。六朝败柳西风挂。几番梦里费追寻,惊看木叶纷纷下。
猜你喜欢
龙华咫尺断来音,日夕空驰咏德心。禅月字清师号别,寿春诗古帝恩深。画成罗汉惊三界,书似张颠直万金。莫倚名高忘故旧,晓晴闲步一相寻。
诗老才多又好奇,吟来直欲压玄晖。帷子不奈思家意,梦逐山云一夜归。
朔雪自龙沙,呈祥势可嘉。有田皆种玉,无树不开花。
班扇慵裁素,曹衣讵比麻。鹅归逸少宅,鹤满令威家。
寂寞门扉掩,依稀履迹斜。人疑游面市,马似困盐车。
洛水妃虚妒,姑山客漫夸。联辞虽许谢,和曲本惭巴。
粉署闱全隔,霜台路正赊。此时倾贺酒,相望在京华。
齿发那能敌岁华,早知休去避尘沙。鬼神只阚高明里,
倚伏不干栖隐家。陶景岂全轻组绶,留侯非独爱烟霞。
赠君吉语堪铭座,看取朝开暮落花。
出门复入门,愧此枥上马。壮心磨不尽,抚剑还悲咤。
感时高歌放,泣古幽泪洒。端忧蹇无成,驾言我心写。
雪寒月瘦鬓马丝,缘底天家圣得知。
从此江山尽驱使,小民奉赖遣吟诗。
孤芳不与众芳同,肯媚东君事冶容。
寒苦一生苏武雪,清高千古伯夷风。
琼瑶照树偏宜晚,铁石盘根却耐冬。
几度看花立霜晓,断肠都有角声中。