归人南国去,乡路入江烟。
远树低山郭,寒潮没渚田。
长风飘薄暮,短日傍残年。
萧索难为别,惟应故旧怜。
猜你喜欢
同君楚水别,独向晋陵归。秋叶霜中尽,寒帆海上稀。
城荒衰草遍,山远夕阳微。最是添愁处,天边一雁飞。
小筑稽山下,狂歌剡曲傍。
乡邻共鸡黍,童稚学农桑。
白首余年促,青编後日长。
此心谁复许,三叹付书囊。
诸公宜努力,荆棘已千村。
君不见吴郡临平石鼓出,扣之寂然难拊搏。蜀桐一旦刻为鱼,逢逢数里声洋溢。
从来奇姿钟至精,气求声应惟其物。农夫得玉以为珉,委弃草莽何胜述。
招招舟子邛须友,落落匏瓜自无匹。谁能引吭向人鸣,谁能羽翼江南橘。
高山终绝伯牙弦,举世已亡匠石质。日暮南山射猎归,赵女能歌聊鼓瑟。
羁旅知交态,淹留见俗情。衰颜聊自哂,小吏最相轻。
去国哀王粲,伤时哭贾生。狐狸何足道,豺虎正纵横。
残暑薰炙人,安梦不得长。忽蒙千里风,慰此六尺床。
高梧舞清影,上悬明月光。初知枕簟稳,未厌尘土忙。
中宵有臭虫,其大如蛣蜣。排闼触屏帐,怒欲凌空翔。
熟视不得名,但见两翼张。本草所不载,尔雅所未详。
夏虫盛百族,此物尤猖狂。东窗不得睡,幸无疾病妨。
惜哉有知物,点污此微凉。人生要更事,美恶无不尝。
悉除粪壤念,顿悟服食方。去为千丈松,凛然冲雪霜。
慎勿学瓜瓠,置身篱落傍。
夕阳影里行人远,春鸟声中归兴忙。