山寺遥闻白虎蹲,望中烟树小江村。台游麋鹿歌声尽,土蚀雌雄剑气存。
霸业已销无限恨,吴宫空吊未归魂。凭高向晚孤吟处,凉月疏钟隔水闻。
猜你喜欢
疏灯一点闪窗棂,触万千情绪。忆前宵、听呀呀学语。
犹伴我、吟诗句。
明珠入掌留难住。乳燕辞巢去。恍啼声、在耳霎时分,散梦也、无寻处。
野寺空崖里,高台旧国傍。山川待我辈,风日媚重阳。
云峤秋临迥,松林暮倚长。由来宋玉意,摇落自悲伤。
闲官逢献风,拜揖说纷然。
须信家居日,方为已有年。
劬劳中外遍,名迹始终全。
伯玉空搔首,蹉跎愧在前。
忽见梧桐染淡黄,更闻鶗鴂叫秋霜。不因白发催明镜,且抱红心寄上方。
就竹开窗通海月,当庭种桂散天香。閒来拥衲凭高坐,静听疏钟万虑忘。
踏阁攀林暇日游,荒阶榕叶满庭秋。烟消石室如图列,潦尽牁江似练流。
密树繁阴藏古驿,片帆悬影挂高楼。汀兰渚芷犹堪撷,欲寄伊人不可求。
杂花狼藉占春馀,芍药开时扫地无。两寺妆成宝璎珞,一枝争看玉盘盂。
佳名会作新翻曲,绝品难逢旧画图。从此定知年谷熟,姑山亲见雪肌肤。
洞庭春暖浮仙鹢,桂岭花飞拥侯旌。