静中无个事,反复弄虚空。地老天荒后,魂飞魄丧中。
有诗开道统,无法度愚蒙。忽底虚空碎,夕阳依旧红。
猜你喜欢
既不辱国,幸免辱身。
世食宋禄,羞为北臣。
妾辈之死,守於一贞。
忠臣孝子,期以自新。
巴蛇蟠窟穴,穴下有巢蜂。近树禽垂翅,依原兽绝踪。微遭断手足,厚毒破心胸。昔甚招魂句,那知眼自逢。梨笑清都月,蜂游紫殿春。构脾分部伍,嚼蕊奉君亲。翅羽颇同类,心神固异伦。安知人世里,不有噬人人。兰蕙本同畹,蜂蛇亦杂居。害心俱毒螫,妖焰两吹嘘。雷蛰吞噬止,枯焚巢穴除。可怜相济恶,勿谓祸无馀。
阴云万里昼漫漫,愁坐关心事几般。
为报春风休下雪,柳条初放不禁寒。
未把阳关三叠吟,且将谬句写离心。千寻浩浩镡溪水,别恨不知谁浅深。
半依岩岫倚云端,独上亭亭耐岁寒。
一事颇为情节累,秦时曾作大夫官。
种来分小径,护处插疏篱。郁郁凌霜叶,亭亭阁月枝。
气清浑绝俗,香远更忘私。本爱金风爽,谁云独后时。
出关人拜令公祠,南客才名塞上知。赢得弓衣齐绣遍,春风杨柳小蛮诗。