辽河亘千古,西从桑乾来。
巫闾复中断,碛戍乃南回。
胡人下饮马,箭血流高台。
寒云昼不张,白沙积崔嵬。
弯弓行伍儿,饥寒手不开。
愿言东至海,相越隔龙堆。
猜你喜欢
我马来自西,下马广宁城。其地控千里,食者八万兵。
白水女直种,猎骑何纵横。大统在中国,胡运方北倾。
圣人戒履霜,岂得事远征。雄剑八九动,边风射高旌。
西望山海关,旦夕达神京。
日落沙碛暗,风吹边月昏。远见屯田吏,催促下军门。
戍卒行已出,老妇代其言。禾黍尽在野,胡马日复繁。
持刀抽身去,岂得顾子孙。尚闻有虎符,科积穷丘原。
万人奋其怒,欲出舌复扪。
渺渺郊原纵目长,青山依旧郁苍苍。三城宫苑知多少,半是人家半夕阳。
忍於父母国,去此欲何之。
所以柳下季,三为鲁士师。
吾道看如此,天涯去住难。班荆留款坐,剪韭劝加餐。
暮雨吟蛩切,秋风落雁寒。仲连台畔路,明日又漫漫。
梦忆泉声赋两知,赓歌先得一缄诗。雪山轻重公来去,河水清涟我病衰。
满地江湖容白发,可人风月负青藜。平生知己观风使,愿共山中折桂枝。
霁晓楼台,斜阳渡口,凉腋新声初到。占断清阴,随意自成宫调。看取次、颤引薰风,想无奈、露餐清饱。有时如、柔袅?丝,忽如笙咽转娇妙。谁知忧怨极处,轻把宫妆蜕了,飞吟枝杪。耳畔如今,凄感又添多少。愁绪正、萦绕妆台,怎更禁、被他相恼。送残音、立尽黄昏,月明深院悄。