秋风飒飒猿声起,客恨猿哀一相似。
漫向孤危惊客心,何曾解入笙歌耳。
猜你喜欢
瘦尽腰围不为诗,良辰流落自成衰。
也知客里偏多感,谁料天涯有许悲。
汉塞角残人不寐,渭城歌罢客将离。
故应未抵闻猿恨,况是巫山庙里时。
见说三声巴峡深,此时行者尽沾襟。
端州江口连云处,始信哀猿伤客心。
忽从林杪见朝晖,湿峤轻云半欲飞。何惜扁舟并画我,要从沙际望春归。
经窗灯燄短,僧炉火气深。索落庐山夜,风雪宿东林。
江上花开尽,南行见杪春。鸟声悲古木,云影入通津。
返景斜连草,回潮暗动蘋.谢公今在郡,应喜得诗人。
秋曙已生白,朝暾尚潜红。
是时天地气,正在贞元中。
千峰虽历历,众树犹蒙蒙。
群动又将作,平秩一日东。
洒然人欲尽,天理将昭融。
静窗自展玩,妙处谁能穷。
同心而异乡,既见复轻别。
岂终无会期,南北渺难必。
邮亭君与我,强饭再三说。
此意非不领,欲话声已咽。
肩舆使前驱,分手大江侧。
升高辄回首,犹拟望颜色。
予家古南州,胜友固不乏。
如君相知深,千百未见一。
君才十倍我,君德更刚直。
赠行诗满纸,字字良有益。
谁与趣我去,胡不缓旬浃。
噬脐怅弗及,写心寄愁绝。