少陵云间诗,重岩班菊蕊。二章刻岩腹,千载今可视。
猜你喜欢
平生登塔与登楼,乱尽乡心送尽愁。试上南山山下塔,依前怀古复悲秋。
春首穷登顿,湖上积昏晓。扶夙已清盥,月暮犹邃讨。
搜远铺览独,选新鹜踪少。披张川岛杂,约束都聚小。
天中飙撼阔,舄下云践绕。众喧瞥遗世,孤响惟纳鸟。
伯阳文昔把,王乔御兹矫。亮欲图坚永,庶当究灰槁。
开基凌绝顶,居与鹿为群。一径落红叶,万山生白云。
石梁秋藓合,茶灶午泉分。此地多苓术,长应侣隐君。
秋。一叶飘来便是愁。良宵静,况见月当头。
古壁仙人画,丹青尚有文。
独舞纷如雪,孤飞暧似云。
自矜(guān)彩色重,宁忆故池群。
江海联翩翼,长鸣谁复闻。
丹青:我国古代绘画常用朱红色、青色,故称画为“丹青”。也泛指绘画艺术。
矜:古同“鳏”。泛指无妻的人。
蛰鳞伺新春,望极融融归。
惊禽别旧巢,念远迟迟飞。
吁君腹至业,岁故志独违。
心弦世寡听,意鉴古亦稀。
出关自荷箧,入秦扣谁扉。
埃目若忽失,风雨远渐微。
将看吐虹章,冷射仙掌辉。
可憐世上金和寳,借尔閑看七十年。