移居必损物,撞坏非纤儿。三迁理则穷,鄙谚良可思。
贫家虽四壁,堆眼愁累累。粟瓶杂齑瓮,在用无腐奇。
家具少于车,翻怪寒郊诗。破箧千百册,勿令一简遗。
捆载讶邻里,照耀作门楣。鸡栖豚栅间,坐拥聊自怡。
遂同负屋行,蜗牛真吾师。
猜你喜欢
十里城西松岭庵,每经过此便怀惭。
此山若有归耕地,肯坠嵇康七不堪。
一日孤坟起翠微,空山草木亦生辉。贺兰竟后霁云死,杜季宁迟马援归。
义魄不随黄土化,英灵长共白云飞。笃交恤幼端奇事,惭愧梁溪一布衣。
镇日抱瑶琴。独坐沉吟。出门何处觅同心。弹尽高山流水调,没个知音。
岁月苦侵寻。华发盈簪。迂疏原合住山林。只为君恩深未报,惆怅而今。
阿齐一笑龋其齿,行傍几案貌甚美。十年婚宦有此女,那能对之阙欢喜。
常令失想梦亦笑,如此妙诣岂有理。有时对镜自呼狗,亦或抱枕认作子。
爱花腹猫当马骑,见赤脚婢呼鬼鬼。宵来乞母拍使睡,向明唤爷吻而起。
万古不故此微物,往觉四大无其伟。令我忽忽忆幼年,一时所向辄披靡。
跨兄铄姊恃母慈,宁遂常儿习拜跪。秖今百年了万里,投入母怀惟尺咫。
大车怒马不称意,惟母两臂差可倚。逢人低头谢不速,思及儿时真愧死。
乃知神勇即天情,谁能持斧斫阵垒。作诗写心寄吾内,欢极泪落盈吾纸。
一事阿齐吾羡汝,汝今有父吾则已。
五云楼阁世间无,日月龙光出绮疏。王母众中金羽盖,双成扶下紫云舆。
缕缕垂杨影。系当时、风怀酒胆,秦楼离恨。牵袂银屏人半醉,贴翠眉峰蹙损。
又烛灺、衾寒香烬。料得长亭短亭外,早晓风、残月和愁等。
潮正落、酒初醒。青溪九曲明如镜。尚依稀、记得谢家门径。
唱遍屯田新乐府,嬴得丝添双鬓。有泪湿、青衫难揾。
除却圆沙鸥拍拍,算江湖滋味无人问。鸳枕梦,怕重省。
千山雨过琼琚湿,万木风生翠幄稠。行遍曲阑人影乱,半江浮绿点轻鸥。