重到开源寺,菩提依旧青。攀枝非挂锡,摘叶不书经。
诗偈残年悟,梵音劫后听。如何千佛力,难唤一人醒。
猜你喜欢
性灵度物堪陶治,郢曲弥高和弥寡。
锦囊勿使六丁偷,会有昌黎赏东野。
白旄黄钺两京平,甘雨和风四海清。
师出万全非用武,将资三杰在推诚。
苍龙挟雨迎车骑,彩凤穿云送旆旌。
献颂偶蒙天一笑,行看作乐著功成。
为爱中庭月一方,坐看河汉转苍苍。山河影在无圆缺,漏刻声中有短长。
灵药杵风金兔伏,桂花霏雪綵鸾翔。广寒原是栖真地,歌引霓裳入醉乡。
忽忽寒将徂,冉冉春欲至。寒徂复留恋,春至胡濡滞。
庭除无双迹,帷枕有孤涕。犹残流黄机,上绣鸳鸟翅。
微音长辞听,手泽时流视。行云仍恍忽,明月但髣髴。
恨彼伺晨鸟,精爽惊梦寐。白日阙冥车,子来既不易。
黄泉稀生轨,予往将安至。踯躅墟墓间,纵横窜狐魅。
宰木渐以拱,朽骨焉所恃。余发既种种,时来能无会。
桃叶衣冠初结社,问年三百风中马。一春阴雨罕逢晴,瓣香萧寺徒悲咤。
冒生旧是文章裔,折简招邀置杯斝。当时水绘盛宾客,闻风色动况亲炙。
千场歌舞见平生,一老东南支风雅。只今辙迹久如扫,极目江河真日下。
品核裁量两无用,暮唶朝唏徒自诧。纵论往事致惋慨,略遣词流供慰藉。
僧寮冒雨有何好,归路春泥役没輠。固知犹是声气事,谁信能无童仆讶。
终当万事不挂眼,一醉千忧聊可写。漠漠吹花满四邻,依依风柳摇台树。
皇天会有晴霁时,散策春林观物化。
谁其知我独春秋,小试毫芒大用留。
二万言书关社稷,八主地位傲公侯。
儒家本色饶青眼,仕路焦心早白头。
笑杀庸人漫多事,包荒襟量自休休。
上圣忧劳昔未闻,看花岂复御佳辰。
内人闻道频相语,不见秋千已几春。