种兰近竹边,竹与争兰光。竹影日渐薄,兰叶亦萎黄。
物以类相合,胡为反相伤?我今抱兰去,永保深林香。
鱼以水为命,僧与山相依。山无僧不灵,僧非山何归。
谁谓是孤云,是天皆可飞。若云是孤鹤,决当择所栖。
慎哉山与僧,幸勿轻相离。
今日已前事,知非心可凭。
虚言安足道,实行又何矜。
无药医衰老,有诗歌圣明。
纵然时饮酒,未肯学刘伶。
行年九十未龙锺,惭愧天公久见容。
醉解病人诗解廋,不如世世作春农。
北堤杨柳绿丝烟,更有桃花红可怜。
携樽邀我南邻去,美酒怜渠不索钱。
曾向孤山劚薜萝,根株栗栉试摩挲。
持身惯历风波路,回首还怜雪月坡。
铁骨自将惟世用,赤心不偶奈时何。
会寻苍竹成龙去,莫向葛陂深处过。
经旬一水湄,风土化缁衣。岂敢嗟于役,何当赋式微。
云山晴特秀,花木暖相辉。期子同携手,春游事勿违。