谁唱吴歌古渡头,一声清怨过迷楼。凄凉满地芦花月,撩乱连天鸿雁秋。
寒树著霜犹是绮,废塘埋玉尚名钩。道人不为繁华感,午夜行吟别有愁。
猜你喜欢
此身会逐白云去,未洗尘缨还自伤。
今夜幸逢清净境,满庭秋月对支郎。
率尔高阳饮博徒,酣歌击剑胆何粗。金门贵客如相许,径脱鹴裘付酒垆。
天上余孤月,人间独此楼。惟公堪一醉,与我共千秋。
碧树迷仙迹,青山忆旧游。登临无限意,云水自悠悠。
微步揽夜色,悠悠闻木鱼。叩门乞新茗,清绝趣有余。
明月岂爱我,先我来精庐。松风响更寂,竹露滴复徐。
深谈月华转,坐听三更初。
空江偃仰见明月,月向天心散冰雪。扪天恍忽与之吻,桂树琼枝纷纠结。
倏挺枯槎汎河汉,又似山阴理归楫。美人不来江水深,独对风烟正愁绝。
欲愁绝兮奈此怀,征帆茫茫江上开。黄芦风起鸟声至,千里一望银山来。
银山嵯峨隔沧海,海上群仙复谁在?五鳌已没三山沈,扶桑叶条失光彩。
丹砂不逐儿童归,旷怀更为秦人悲。英雄去国彼其志,想像金阙空葳蕤。
笑呼白云觞我酒,翠叠连山作窗牖。狂风吹月落西去,水气冥冥浴星斗。
夜深忽到蛾眉亭,紫鳞欲去江潮生。只愁新诗幻出龙虎文,翩然将我日月元气归沧溟。
孤根一托蕊珠宫,不与苕华粉黛同。夜暗龙鳞衔自照,天清鹤影望来空。
条封姑射千秋雪,盖拥兰台万里风。非为子云能作赋,谁知玉树本青葱。
不知眼界几多阔,隐隐青山在天末。
湖光醉就琥珀浓,应助先生恣浇泼。
西风摇落黄花秋,江城有蟹供拍浮。
人如渊明亦不恶,肯使临赋成悠悠。