万物返常性,惟道贵自然。先生容其微,隐几为列仙。炼魄闭琼户,养毛飞洞天。将知逍遥久,得道无岁年。
猜你喜欢
天涯偶尔伤流落,聊复吟情寄水云。说梦痴儿千载后,邮亭有曲不堪闻。
妾颜初如花,妾心已如石。定情双妍姿,不忍君归见衰色。
妾颜当彫心不移,妾身亦化君始知。冰为肌,草为鬓,山头无人寄君信。
妾意浅,君心深,恐君复化填海禽。冤禽来衔石方动,不作巫云入君梦。
十年身卧白云堆,已分黄尘断往回。不是幽人遗俗去,肯寻流水渡关来。
三秋风月从头说,千里湖山觌面开。久欲过逢须一快,岂知劳结倍难裁。
一曲寒塘漾夕晖,珍禽照影惜毛衣。非鱼也自知鱼乐,不肯花前掠水飞。
一自昭陵藏墨本,书名谁复更超群。忽传河朔专行草,不让吴兴变隶分。
黄鹄夜深随落月,白鹅秋冷化孤云。风流赖有张公子,雪茧封题比右军。
晓风吹马度清漳,遥指幽林问草堂。骢马归来成隐逸,黄鹂啼处有春光。
愁多更厌干戈满,别久应怜鬓发苍。独愧腐儒无所用,报君将欲赋沧浪。
宦海参商各远游,相逢此日共登楼。萸囊菊酒酬佳节,鸿雁丹枫报晚秋。
天上白榆占象纬,朝端青琐重名流。凭高徙倚联飞盖,不数龙山落帽俦。