草阁秋深露气寒,白龙江上暮云残。轻舟泛入桃源里,两岸芙蓉一钓竿。
猜你喜欢
坐卧双眉镇长敛。绣户初开花满院。罗帏翠屏空,风微动、玉炉烟飐。儿夫心肠多薄幸,百计思、难为拘捡。几回向伊言,交今后、更休抛闪。
阳声鼓群动,更变无停机。至人夺造化,假合出范围。
渭川起老龙,一龙不得随。化为百尺竹,玉立青差差。
仙人去市门,三年愿相依。金丹迟不就,失路将安归。
临分投之杖,平地去如飞。还家尚肉眼,弃掷不复持。
回首失踪迹,飞腾息天池。惟馀万丛玉,年年长新枝。
犹疑风雨夜,回龙啸空陂。
倦游非一日,乘兴复三秦。多病难为客,浮名喜中人。
未堪沈案牍,何以走风尘。祖帐东门外,贤哉一老臣。
不将幢节驻羊家,几伴西楼坐月斜。零落瑶华应不恨,绿阴青子在窗纱。
松液化茯苓,又因为琥珀。遇物必得形,毛发曾不隔。
君子亦豹变,其文蔚可觌。今者逢吴侯,满腹贮经籍。
喷吐五色霓,自堪垂典册。诗教始二南,皆著贤圣迹。
后世竟剪裁,破碎随刀尺。我辈强追仿,画龙成蜥蜴。
有唐文最盛,韩伏甫与白。甫白无不包,甄陶咸所索。
侯初守二郡,山水多助益。升高觞嘉宾,赋笔速鹰翮。
葺书成大轴,许我观琮璧。真物固易辨,恨无百金易。
借从怀袖归,诵玩废朝夕。譬如游国都,惝恍失阡陌。
苦吟三十年,所获唯巾帼。岂比夸受降,甲齐熊耳积。
重见元和风,珠玉敌海舶。自惭寒饿为,何张空避席。
孙郎气压任公子,欲截长虹作钩使。帝忧三岛逐浪翻,不遣神鳌受其饵。
归来却作王弘之,无鱼可卖称渔师。洞庭黏天八百里,处处轻舠系酒旗。
人间限满不肯住,忽逐琴高上天去。骊珠颗颗犹自圆,鲸背茫茫竟何处。
蹇余欲探桃花津,水远山长愁与论。椒浆但熟且须酹,有子解唤芦中人。
水云不羁随所寓,破包不挂无竹处。眼前一日无此君,朽索徒将六骏御。
岂无花木事幽讨,自然南北如歧路。苕溪阿珂秀而古,虚心囧囧云同趣。
数椽老屋傍深云,一亩清阴著环堵。岁寒门户不胜冷,春梦池塘时得助。
坚刚老节贯凌霜,冷澹生涯不受暑。客来烧笋然竹枝,客去呼儿纫竹布。
更制芰荷供岁晚,旋采蕨薇歌日暮。便从此地赋真游,更把故山为别墅。
不妨月夜据胡床,细扫苔痕印芒屦。