老向郊原受一廛,村中幽事总堪怜。园栽桑柘同韦曲,坞筑辛夷学辋川。
花下笔床临粉本,松间茶鼎扇青烟。自从南北风尘远,不到东山又几年。
猜你喜欢
宛然天津树,一夜风吹索。停耳多哀音,寓目寡鲜泽。
况乃淹道途,脉焉芳华铄。浩浩四序交,天地为常格。
忧欢生殊态,岂必当摇落。阮公回车恸,虑生诚不薄。
陶令爱沉酣,中怀何能度。
沧海蓬莱万里遥,画栏人立翠岧峣。帘拢影落蛟门岛,枕席声喧蟹浦潮。
花吐千岩攒绮彩,鸟鸣双树合箾韶。仙家指点空青外,酒熟须烦折简招。
殊质资灵贶,凌空发瑞云。梢梢含树彩,郁郁动霞文。
不比因风起,全非触石分。叶光闲泛滟,枝杪静氛氲。
隐见心无宰,裴回庆自君。翻飞如可托,长愿在横汾。
山居时散步,所接多耕夫。或揖或不揖,颇忘尔与吾。
阴晴话愁喜,丰约道有无。电迅叹人寿,风波惊世途。
超然心不累,朝市何有乎。
绛节引雕戈,鸣驺动玉珂。戎城去日远,汉使隔年多。
雁宿常连雪,沙飞半渡河。明光朝即迩,杕杜早成歌。
倒指烟尘岁月深,引杯看剑漫悲吟。
平生自叹雕虫手,末路空惭舐犊心。
剩喜星郎上云汉,苦怜鹤发避山林。
君家伯仲真廊庙,痛为中兴惜寸阴。
天外乱山围旷野,水边孤塔背层城。马头才指桑乾路,愁见行人问去程。