如丝看乍歇,庭际尚萧森。已觉收残霭,翻疑结薄阴。
晚山消夕晕,好鸟间新音。徙倚花林暮,斜阳生远岑。
猜你喜欢
扫白非黄精,轻身岂胡麻。
怪君仁而寿,未觉生有涯。
曾经丹化米,亲授枣如瓜。
云蒸作雾楷,火灭噀雨巴。
自此养铅鼎,无穷走河车。
至今许玉斧,犹事萼绿华。
(君曾见永州何仙姑得药饵之,人疑其以此寿也,故有丹化米、萼绿华之句,皆女仙事。
)我本三生人,畴昔一念差。
前生或草圣,习气馀惊蛇。
儒臞谢赤松,佛缚惭丹霞。
时时一篇出,扰扰四座哗。
清诗得可惊,信美辞多夸。
回车入官府,治具随贫家。
萍齑与豆粥,亦可成咄嗟。
种药为生业,弹琴悦性灵。中宵煮白石,平旦诵黄庭。
茶熟眠初起,儿扶酒半醒。意行无定处,猿鸟共忘形。
园中有双杏,烂漫若朝霞。狂风西北来,币地飞黄沙。
晨起开竹扉,私忧花尽落。残红虽满园,高枝犹灼灼。
嗟彼堕地花,无风亦脱树。卓哉此数枝,风吹仍如故。
微物有美恶,君子当何如。飘风不终朝,吾慎葆其初。
燕语呢喃春昼。花事阑珊时候。斜倚画屏前,半亸低垂红袖。
消瘦。消瘦。镜里双蛾长皱。
雨过空庭白昼明,虚斋独坐听流莺。春风不道官衙冷,依旧青青蔓草生。
江天寂寞留光焰,身后文章。眼底沧桑。梦绕觚棱泪满裳。
一襟萧洒官袍弛,人海深藏。羽扇邀凉。惊见疑闻画省香。
君子有至乐,乃寓琴与书。外务绝纷扰,方寸恒清虚。
简编日披阅,宴坐窥唐虞。潜玩弗自释,意适忘其劬。
悠然千载心,希彼贤圣徒。有时鸣朱弦,兴至聊以娱。
泠泠太古音,迥与淫哇殊。清风拂瑶轸,明月照绮疏。
一弹曲未终,怀抱湛冰壶。顾兹惬幽趣,四体长安舒。
翛然一室间,此乐真有馀。况兹荷宠恩,出入承明庐。
风采动当世,卓荦谁能如。退食得清暇,徜徉遂幽居。
冲襟益潇洒,陶情自怡愉。永言崇令德,庶以扬芳誉。