客路相逢叹二毛,片帆南下月轮高。他年一枕扬州梦,满树璚花万顷涛。
猜你喜欢
士有不得志,栖栖吴楚间。广陵相遇罢,彭蠡泛舟还。
樯出江中树,波连海上山。风帆明日远,何处更追攀。
落日知分手,春风莫断肠。兴来无不惬,才在亦何伤。
溪水堪垂钓,江田耐插秧。人生只为此,亦足傲羲皇。
卵色暮天低。匝堤芳草萋迷。谁携白酒唱黄鸡。应惜王孙不归。
尽日灵风羊角转,搅人离恨千万。魂逐旌幢遥远,梦回愁理春管。
诗人自昔身多穷,云是身穷诗乃工。太白飘零一杯酒,杜陵茅屋随秋风。
君庄采菽不盈掬,仅有新诗千万幅。饥来一字不堪煮,犹是逢人索珠玉。
年少执戟称卫郎,软裘快马双明珰。驱驰玉事出奉诏,西拂弱水东扶桑。
龙光南去冲牛斗,含香曾到扶胥口。云边晓挂洞庭帆,花时夜醉长沙酒。
人间曾见墨淋漓,当时采笔生光辉。千金散尽不自惜,囊中惟喜有新诗。
嗟予岂是能吟者,秋月春花浑漫写。故园菊松已荒芜,两鬓萧萧雪盈把。
君不见相如作赋家四壁,子云草玄宅一区。君庄风月固有馀,不知身世贫何如。
洞庭湖水日潺湲,肠断湘妃竟不还。千里苍梧常在眼,君山真作望夫山。
风暖云屏,春深翠幄,博山香篆沉沉。恁春光一霎,愁入离亭。
可奈韶华飞度,西风紧、又做秋声。江天远,微茫梁月,约住离魂。
青青。年时双鬓,却霜华一度,半褪香云。但药炉茗椀,镇日相亲。
目断天涯尺素,征鸿过、空听哀鸣。黄昏也,小窗梦冷,数尽残更。
岭雾窥沧味,路涌林开,衣上云如水。残宫烟树里。
秋霖近,一霎雷同歌碎。荒服指中原,信添得,稽山虎气。
最须疑,楼台覆影,东风换世。
凝睇翅裹光阴,寂寂山河,剩青芜堪系。越篷浮小市。
清露浸,灯罅银河垂地。莲手握风深,留不住,枯红半袂。
剩疏狂,布囊携梦,夜随行止。