几树蝉声乱夕晖,送君无奈泪沾衣。花间此日人伤别,竹里从今客到稀。
吴苑山川行处遍,横塘烟雨望中微。登楼王粲多乡思,目断秋风一雁归。
猜你喜欢
苍生方庆野成霖,忽动归与栗里吟。月缺俸钱犹似客,身辞官阁更无琴。
漫云水弱须剂火,才见春晴已作阴。少乏宦情彝甫事,如君真有古人心。
作客生涯薄,依人去住难。春光无限好,空向异乡看。
渚亭临净域,凭望一开轩。晚日分初地,东风发杏园。异香飘九陌,丽色映千门。照灼瑶华散,葳蕤玉露繁。未教游妓折,乍听早莺喧。谁复争桃李,含芳自不言。
隔院银虬满,空房宝鸭残。筝弦凝涩不成弹。帘旌生润,翠袖薄生寒。
往事何须说,当时太等闲。匆匆扶醉上雕鞍。几度荒村,月子照弯弯。
几度风风雨雨,愁煞大刀环。
云里高山似鹿门,千家鸡犬共江村。庭留四壁堆禾黍,箧束残编遗子孙。
头白肯论生计拙,眼青犹喜故交存。年来伏腊频相过,愿给河东酒百尊。
辞家赴国难,万里向金微。寒日明朱戟,秋霜带铁衣。
黄云随阵落,白雁傍人飞。不斩楼兰将,长驱誓不归。
宠辱见多恶足惊,出尘远喜自诚明。
闲中气象乾坤大,静处光阴宇宙清。
素业经纶无少愧,全功夫地不虚生。
野人何幸逢昌运,一百馀年天下平。