细嚼苍山吐作诗,年年消尽少年时。少年有尽山无尽,更乞苍山护此尸。
猜你喜欢
客游梁益半吾生,不死还能见太平。
初喜梦魂朝帝所,更惊老眼看都城。
九重宫阙晨霜冷,十里楼台落月明。
白发苍颜君勿笑,少年惯听舜韶声。
一雨千红尽,春风奈老何。
暝云含楚思,新涨动吴波。
天地端倪出,朝廷俊杰多。
马蹄江上路,吾意独蹉跎。
朱门虚老济川材,镜面芙蕖取次开。
莫怪偷光邻士壁,绝胜附火乞儿堆。
拂尘尚欠千寻竹,极目何须百尺台。
鱼鳖不知谁是主,也随流水向东来。
君去齐云莫漫回,好依仙境结灵胎。山开宫观疑金阙,云捧香炉出玉台。
羽化有缘天上去,神游还向世间来。臞儒自昔居山泽,坐老尘凡空自哀。
天寒默默倚修篁。清露湿罗裳。玉颜憔悴,伶俜顾影,暗自神伤。
忆君千里难同梦,永夜独彷徨。寄书和泪,了无他语,快整归装。
双鲤迢迢尺素传,飞驺遥问孝廉船。江风不为离人住,恨杀盂城片月圆。
揽胜投名山,信迹遵玄境。兴随觉路遥,心与空门净。
云树澹萧疏,水月相辉映。天寒夕梵微,木落霜钟应。
倦鸟下松林,归僧掩萝径。景眺遐想舒,物讨幽怀罄。
挥琴鹤共娱,讲法龙争听。祇树鸣山风,雨花落湖镜。
于焉结芳桂,聊以祛尘病。眷此碧岩栖,因之定吾性。