生本凡庸子,家居闽海涯。少小颇知觉,向善心孜孜。
长大事儒业,执经游泮池。窃廪踰十载,五科皆见遗。
年岁苦相迫,发身无他岐。慈母早弃背,严翁霜鬓垂。
显扬失初志,惊惕徒嗟咨。池鱼不自化,笼鸟将安飞。
鳞羽纵脩饬,违时深见讥。偶尔遇恩诏,输粟来京畿。
怀赧苦不避,养禄图孝思。幸得桥门路,拜瞻我宗师。
造就蒙至教,闻见增新知。满拟策驽钝,于时当脱羁。
讵意蹈前辙,所谋转乖违。行取限名次,三年尚无期。
迢迢八千路,家山音信稀。归计既弗遂,行囊亦无资。
滥叨糊口计,数子来相依。深冬忽抱病,请借求良医。
适遇行禁罚,谬坐违严规。诚恪莫自愬,顽梗混同归。
旧馆不久复,生徒各分离。日给仰无助,寸心恒自持。
此情不得已,卧地干霜威。笞辱固自取,迫切还可推。
岂不深揣量,叩叩陈苦词。班门众所畏,操斧非所宜。
但谓师弟子,恩义兼有之。情或信可悯,往过宁复追。
雷霆虽震击,雨露多沾濡。我师体天者,愿言鉴愚痴。
猜你喜欢
双凤衔书次第飞,玉皇催促列仙归。云开日月临青琐,风卷烟霞上紫微。莲影一时空俭府,兰香同处扑尧衣。此生长扫朱门者,每向人间梦粉闱。
功成凡鼎花堪比,花到重阳色正鲜。
靖节集中名甚著,羡他惯服制颓年。
秋风匹马柳江边,芹泮相逢意浩然。
吏部文章悬日月,子长史记在山川。
输君何啻百筹上,期我曾言千载前。
造物无情吾辈老,后生谁可嘱遗编。
遥岭哀笳走塞阴,碛亭搔首一沾襟。羽书迢递传西北,营垒凄凉阅古今。
烟绕游丝春色澹,树连飞翠夕阳深。椎牛射虎怀前史,野庙残碑入故林。
石根岩畔与山阴,瘦马羸僮到处寻。流水溪桥沙路远,何愁云密更林深。
攀崖复缘涧,遂造幽人居。鸟鸣泉谷暖,土起萌甲舒。
聊登石楼憩,下玩潭中鱼。田妇有嘉献,泼撒新岁馀。
常怪投钱饮,事与贤达疏。今我何为答,鳏寡欲焉如。
笔阵万人敌,风韵玉壶冰。文章万丈光焰,论价抵连城。小试冯川三异,无数成阴桃李,寒谷自春生。奏牍三千字,晁董已销声。
玺书下,天尺五,运千龄。长安知在何处,指点日边明。看取纶巾羽扇,静扫神州赤县,功业小良平。翻笑凌烟阁,双鬓半星星。