飘零大半委山坡,雨雪无情尚折磨。
纵有风流前辈在,贞元朝士想无多。
猜你喜欢
木落无著叶,枯林多悲号。饥乌不得食,拾樵护遗巢。
居人宁知悲,客子中心焦。故里一回首,山高水迢迢。
千里关河积雪深,星轺西发马骎骎。黑山雾雨连穷海,紫塞风云接上林。
到阙应持御史节,上堂先慰老亲心。边城日晚多豺虎,送别那堪泪满襟。
驱马烛斜,背沤笛起,半罥空波花雾。被霜黄柳著愁多,绾离情、卧桥沙堍。
闻鸡漫舞。尽商略、閒云去住。梦封侯,是锦鞯茸帽,玉箫亲许。
英游误。岁晚瞢腾,射虎荒山去。几回酾酒拭吴钩,夜沈沈、照残乡树。
萧关健句,换江表、登楼一赋。黯襟痕,不负当筵泪雨。
孟夏清和月,东都闲散官。体中无病痛,眼下未饥寒。
世事闻常闷,交游见即欢。杯觞留客切,妓乐取人宽。
雪鬓随身老,云心著处安。此中殊有味,试说向君看。
自喜逢端友,初蒙赏异收。
不议吾好辩,更请慎其余。
术业须三代,宗风谢一如。
与公俱目击,纸上亦蘧庐。
山公能饮酒,居士好弹筝。世外交初得,林中契已并。
纳凉风飒至,逃暑日将倾。便就南亭里,馀尊惜解酲。
云伴老僧居翠微,老僧应共白云飞。
杖藜西去东去,日暮僧归云亦归。