千林摇落梅新蓓,万卉披猖菊未莎。
岁晚幽人空谷里,渊明和靖不争多。
寒花璨璨绕东篱,露洗霜欺未肯萎。
褪却清香谁领略,北风吹上小梅枝。
元祐乌台士,江西董白须。节因父母立,名与道乡俱。
耆旧流风远,衣冠后辈孤。此公今复奋,吾道得相扶。
相逢狭道上,狭道不容鞭。不知何年少,驱马气翩翩。
问君家远近,乃在城南隅。翠幕垂珠箔,白玉砌庭除。
华堂锦瑟张,次第奏名姝。庭前长玉树,芳香四序敷。
兄弟两三人,奕叶承华腴。伯子殿中郎,仲子列金吾。
小子薄宦职,任侠倾国都。五日一休沐,观者溢路衢。
入门开绮筵,珠履三千馀。大妇织绮缟,中妇织流苏。
小妇尚骄小,临妆理粉朱。大人且陶陶,安坐为欢娱。
惠泉在天下,品味少班列。公心有深眷,暌远携未辍。
所忧出山去,本味损甘冽。相传兹山石,投瓮解湔雪。
甘冽每如故,所适任燕越。泉石本一气,妙诀非有别。
名亭纪幽事,尘想永消歇。慎勿倦携持,谁当笑痴绝。
桐生丛石里。
根孤地寒阴。
上倚崩岸势。
下带洞阿深。
奔泉冬激射。
雾雨夏霖浮。
未霜叶已肃。
不风条自吟。
昏明积若思。
昼夜叫哀禽。
弃妾望掩泪。
逐臣对抚心。
虽以慰单危。
悲凉不可任。
幸愿见雕斵。
为君堂上琴。
江边一树垂垂花,酒杯曾觅黄公家。
谁教五出作黄蜡,六出休论属尤物。
鼻端有窍侬自知,群儿空诵诗人诗。
天公与花不与叶,要遣孤芳作超绝。
缅怀南徐江上山,醉入梅花海中眠。
梅花乱落青鸟去,大是天公送君句。
天公定不辜吾人,蜡梅句法聊付君。
禅床僧几梦吴越,煮菜从来满斋钵。
西去方祈谷,东来适佩萸。
凄风梧脱叶,积雨稻生蚨。
诗骨寒岩木,禅心古庙炉。
莫将明月句,容易谒姑苏。