远公禅门秀,宴坐东林里。绝迹避喧嚣,不渡虎溪水。
抑且偶忘形,相邀过清泚。忽闻于菟声,大笑不能已。
元亮帻欲欹,脩静冠将委。丰采动林峦,声音响涯涘。
逸韵当时称,高风后人纪。载瞻抚斯图,咏歌仍仰止。
猜你喜欢
典午乾坤迹已陈,东林聊复避风尘。虎溪偶过何须笑,似笑清谈解误人。
远公三笑地,陶陆是同流。明月清溪晚,凉风碧树秋。
高怀轶今古,馀韵出林丘。自愧牵缨冕,宁同莲社游。
外物等铢尘,方知贵在身。一抔谁不共,四海此常亲。
地似依防墓,乡犹近楚邻。筑场来已晚,愿作扫除人。
丹山下威凤,来集帝梧中。欲舞春花落,将飞秋叶空。
影照龙门水,声入洞庭风。别有将雏曲,翻更合丝桐。
山色从来不世情,水光分与万家清。
连云种竹官租薄,入谷收茶野屩轻。
小雨结缘留俗客,好风吹梦过江城。
这回劝饮休辞醉,后日西山第几程。
阿母带儿出,儿行自回皇。儿不倦行路,遣儿心内伤。
问儿何所伤,儿语不敢详。将儿雇织作,不忍织鸳鸯。
万死投荒七十春,幸逢桑梓话情亲。士师柳下难称枉,渔父芦中易怆神。
往事悠悠如捕影,馀生落落且同尘。浊醪妙理天之禄,好醉樽前掌上身。