满径苍苔过客稀,疏钟才动暝烟飞。轻敲竹院残僧返,乱落松花一鹤归。
夜静石灯分佛火,春寒山罽借禅衣。上方万籁闻俱寂,但有经声出翠微。
猜你喜欢
春风黄鸟坐相求,倚听声声重客愁。削壁飞花聊进酒,乱山疏雨对登楼。
黔天不到云中雁,湖海难逢雪后舟。应笑故人酬世拙,一官寥落自边州。
移来书舍傍琳宫,隔断红尘路不通。游屐半閒新雨后,法幢高挂乱云中。
夜深松偃疏帘月,春尽花飞晚磬风。谩谓空门人迹少,相寻日日有支公。
登临正及看花期,青草葳蕤步屧宜。雨翳鲸音过院冷,风传莺语出林迟。
閒寻缁锡谈三昧,偶伴黄冠礼六时。自是山中堪避俗,更无踪迹世人知。
古路苍苍入鹫峰,烟霞隔断往来踪。时将真诀灯前课,每与游僧竹下逢。
满架瑶函藏贝叶,远林山色绚芙蓉。闭门晏坐尘缘息,又听云堂起暮钟。
高却垣墙钥却门,监丞从此罢垂纶。池中鱼鳖应相贺,从此方知有主人。
文武由来几千载,园陵郁郁南山对。祀典频年石碣开,神功圣德昭如在。
秦时寝殿空巍峨。极目萧条青草多。汉代诸陵谁复辨,离离禾黍秋风过。
自昔豪华尽黄土。旂常独重周文武。伯气雄图久寂寥,丕承丕显垂终古。
炎天使节走红尘,展拜焚香输寸诚。落日伤心数丘陇,东流清渭只无情。
山径荒凉月上时,郡僚奔走迓监司。道人引水浇畦罢,坐燎松明改旧诗。