流落谁如我,艰危况别君。渡淮三伏雨,瞻阙万重云。
杀气旌旗满,哀声鼓角闻。临岐双涕泪,不独为离群。
猜你喜欢
君去会稽何日到,诸生湖上待花骢。定因立雪知游酢,不独传经似马融。
行载图书邀海月,坐移帆舸信江风。剡溪见说好山水,苦欲相从柰转蓬。
潞河三日维双楫,忽漫相逢得汝舟。闇闇风尘兼昼暝,辉辉霜日向人流。
孤弦聊为离筵解,九折何妨壮轴游。况是汉廷恩筏宰,普天民力困诛求。
别绪乡心浩莫分,潞河风雨帝城云。能容放废惟良友,未忘京华为圣君。
衰鬓数茎还去国,秋风一叶又离群。《渭城》歌罢休垂泪,逐客年来实绝闻。
绿树阴相接,过君不出门。
少年能淡薄,高卧动寒暄。
开径多邻客,移家只故园。
晓凉闻汲响,凿井在篱根。
仙家海树酿来成,风味休誇有曲生。玉盏天浆真自妙,金茎秋露谩空清。
一中敢复称为圣,五斗何劳说解酲。触我悠思茂陵渴,竹根软饱对山倾。
一尉便垂白,数年唯草玄。出关策匹马,逆旅闻秋蝉。
爱客多酒债,罢官无俸钱。知君羁思少,所适主人贤。
访戴溪长近若耶,金庭雪对赤城霞。沼从鹄举添萧索,峰似鸾翔解叹嗟。
每爱林间百种蝶,难忘竹外四时花。剡川图上他年指,独秀山前是我家。