白云深处梵王家,回望千层鸟道赊。满室空香薰贝叶,一声残磬落松花。
听经野鹿群依草,出定山僧独施茶。礼罢瞿昙留偈别,寒鸦影里夕阳斜。
猜你喜欢
石厓斗绝力跻攀,直上烟霄缥缈间。树撼秋声遥振谷,云将雨意独还山。
禅宫花草明空色,客路星霜损鬓颜。到此尘怀应暂遣,石泉煮茗对僧閒。
团团山郭甫千家,地接东南有等差。不道山中逢至日,家人应是卜灯花。
浮云出东领,落日下西江。促阴横隐壁,长晖斜度窗。
乱霞圆绿水,红叶影飞缸。
灼灼春园晚色分,露珠千点映寒云。多情舞蝶穿花去,
解语流莺隔水闻。冷酒杯中宜泛滟,暖风林下自氛氲。
仙桃不肯全开拆,应借馀芳待使君。
伯英临池池水黑,世称草圣真无敌。逸少奇踪昔所珍,曾为换鹅书道德。
晚有张颠尤怪伟,意自公孙剑中得。由来传播千百年,笔法至今为准的。
近时此学虽彫零,妙绝何尝虚赏识。唯公气格出天然,挥扫能兼古人迹。
纵如烟海鱼龙游,俊若秋天鹰隼击。斡旋舒惨在术内,心通手应难窥测。
曩传法帖久已寘,安得千文饱矜式。越溪明楮白于霜,昼永愿公飞电墨。
枯株何年碎霹雳,嶙峋骨蜕苍龙脊。在手漓然毛羽轻,细理蹙波肤浅白。
日沈虞渊爝火息,忽然是物标灵迹。荧荧焱焱光怪生,洞达通明烛幽仄。
清冰一片悬秋空,返景金波摇水碧。又如白露泻银河,新月离三闪初魄。
照乘已后黄支珠,烛室谁推大秦璧。吾闻凡木韫真火,以水迫之或成石。
积精残焰不肯死,夺月骈星生玓瓅。大壑深潭夜将午,神宝高飞下雷雨,谁其致之白龙母。
于嗟乎握瑜怀瑾士岂无,每抱幽光化为土。
九万天衢浩浩风,此身真是一枯蓬。
盘蔬采掇多灵药,阁道攀隮出半空。
累尽神僊端可致,心虚造化欲无功。
金丹定解幽人意,散作山椒百炬红。