朝见亦光彩,暮见亦光彩。一旦风雨飘,十分无一在。
尔形才似削,尔貌不如昨。本为是凡姿,谁教染丹雘.
虚饰片时间,天意以为恶。物假犹如此,人假争堪作。
猜你喜欢
我思玉溪流,松山日涵碧。舟人相上下,樯竿倚沙石。
出门无百步,饭饱时散策。波寒逼衣屦,空翠润巾帼。
道上逢渔樵,庵前唯道释。此趣久已成,何因甘役役。
前胡落釜甘胜肉,野藠登盘贱于蔌。一春烟雨大巢生,十日燠晴香菌簇。
马驹骈齿苋初剪,幼稚擎拳蕨犹秃。棕鱼
几日春山雨作霖,晓风端为破重阴。
登楼物色浑如画,倚槛情怀未易吟。
万里斜阳鸟飞去,四围烟树客愁深。
个中定有超然法,趺会端须仔细寻。
我昔游五岳,登高仰寰宇。附孔上泰山,攀葛吟梁甫。
封禅七十二,其事在太古。继此徒荒唐,秦皇与汉武。
绵邈予有怀,飞龙居九五。黋炳以辉煌,圣作而物睹。
一人响圜方,百辟分茅土。子其从我游,高名录天府。
甚矣君狂矣。想胸中、些儿磊磈,酒浇不去。据我看来何所似,一似韩家五鬼。又一似、杨家风子。怪鸟啾啾鸣未了,被天公、捉住樊笼里。这一错,铁难铸。濯溪雨涨荆溪水。送君归、斩蛟桥外,水光清处。世上恨无楼百尺,装着许多俊气。做弄得、栖栖如此。临别赠言朋友事,有殷勤、六字君听取。节饮食,慎言语。
天启中兴运,时生间世人。
岘山钟气象,汉水赋精神。
文采倾场屋,声猷耸缙绅。
千言医国策,一日致君身。
平步登黄阁,孤忠结紫宸。
圣心资启沃,帝业赖经纶。
嶷嶷文章伯,常常社稷臣。
威名腾异域,德泽遍斯民。
相越风流在,归秦意气伸。
有才俱擢用,靡事不咨询。
十载空天路,三年泽国滨。
宵衣方念远,皂盖且行春。
令下人咸喜,风行俗自淳。
一方新沐惠,四海旧依仁。
伫见飞还诏,重烦秉国钧。
从容扶日毂,慷慨扫边尘。
为相贤如此,当朝信绝伦。
邦人逢诞日,和气满城闉。
贵极才三纪,冬来始浃辰。
愿随灵寿杖,千岁阅庄椿。
西风吹雨来,濯此青琅玕。
黄华媚幽独,秀色如可餐。
我居适在野,门庭已荒寒。
老屋四壁立,生涯堪鼻酸。
向来颇好饮,无日无杯盘。
而今废升斗,百忧何以宽。
惟取架上书,拭几支颐观。
伟哉圣贤旨,妙处言莫殚。
如渴遇新汲,醒然开肺肝。
因不求甚解,会心亦解颜。
茫茫百年中,毁誉非一端。
要知仁与义,多出贫贱间。
相逢勉为善,世路良独难。
谁能逐狂痴,凌兢趋险艰。
何以易此乐,此乐居之安。