杜宇啼残漏正长,满林斜月到匡床。浮生寤寐皆成梦,旧事悲欢总可伤。
知己未亡琴废轸,雄心犹在剑销芒。枕前二十馀年泪,半在他乡半故乡。
猜你喜欢
孤馆听寒漏,灯残夜未央。雁声悲带雨,蛩语急含霜。
旅梦醒难续,乡心醉暂忘。念君初作客,不敢说凄凉。
腰纤蔑楚媛,体轻非赵姬。映襟阗宝粟,缘肘挂珠丝。
发袖已成态,动足复含姿。斜睛若不眄,娇转复迟疑。
何惭云鹤起,讵减凤惊时。
清川已再涉,疲马共西还。何事行人倦,终年流水闲。
孤烟飞广泽,一鸟向空山。愁入云峰里,苍苍闭古关。
云间尹母年十七,嫁夫三年夫病卒。舅姑在堂儿在褓,自分茕茕守空室。
家贫何以为生理,纫缝得钱奉甘旨。门外春风自往来,寒心一寸如灰死。
东家议姻张绮筵,西邻通媒续断弦。有山可移志不改,冰霜凛凛心逾坚。
孤儿今年三十五,教养成人应门户。舅姑百岁俱寿臧,华榜旌书照乡土。
九峰三泖清且奇,柏舟泛泛淞之湄。吾乡风俗有如此,终古不愧尹母诗。
试数旧愁馀几缕,暮蝉凄断西风。萧疏无力系游骢。
津亭携手地,梦逐晓霜空。
似与玉楼人比瘦,翠痕都减眉峰。多情只有晚烟笼。
秋声吹不尽,长笛月明中。
酒孤斟。客孤吟。戏马台荒露草深。英雄何处寻。
爱登临。莫登临。定是愁来关客心。暮天烟水沈。
饱食登长道,箯舆枕臂眠。
鼻间真栩栩,腹外亦便便。
徒倚两竿竹,咍台四仆肩。
忽然成小憩,放手即醒然。