修篁老去孤桐死,良材无用皆如此。知音不遇蔡中郎,举世尽庸夫俗子。
有木有木南山南,苍皮溜雨黛色参。一朝虫鸟肆穿剥,枯枝倒地如眠蚕。
苔埋囷压荒江畔,夜夜荧光烛天半。山精有知木魅灵,孤根肯作劳薪爨。
三拜先生性好奇,琢成笔架形支离。但恐骚人有笔不得阁,人间传看松化鳞。
之而人言奇物须珍惜,饰以珊瑚装琥珀。不然长伴一寒毡,平仲何劳贤越石。
我笑人言儿童邻,得一知己山林廊庙原无分。譬牛必衣之文绣,何如长林丰草全其真。
猜你喜欢
西溪泱泱来,伫立溪桥上。
回风生微澜,夜雨发幽响。
听兹无尽声,讵觉年华往。
燎原何事倚春城,谁使炎炎日夜明。上客何功徒烂额,自他有耀独关情。
夏馀烬在畴相合,陈后灰然孰并京。寄语青阳休泄泄,时膏速向晓云行。
野寺千家外,闲行晚暂过。炎氛临水尽,夕照傍林多。
境对知心妄,人安觉政和。绳床摇麈尾,佳趣满沧波。
一寸眉垂霜覆肩,额光如镜语清圆。南山坐阅松株老,不上历头四十年。
卜筑名园别有村,秪凭鱼鸟送芳尊。一冠神虎悬薇幕,五树鸣蝉种柳门。
世上督邮应不少,里中亲戚岂无存。归来一话何妨却,抛掷晨光直到昏。
朝霞飞散,正微借清霜,林外烘染。摇落年华,宋玉又伤幽怨。
小楼悄悄阑干倚,最浮云、不堪情恋。玉书难寄,楚天空阔,梦迷人远。
叹双鬓、年来较短。算病旅中秋,不禁登玩。只见青山,谁见古时人面。
乡心渺渺随流水,更不待、商歌魂断。新愁顿起,半窗暝雨,一声归雁。
东风挟雨苦无端。恻恻送轻寒。那堪更向,湘湾六六,浅处留船。
诗阄酒戏成孤负,春事已阑珊。离愁都在,落花枝上,杜宇声边。